Yok Zamanı

“Tenhaydı caddeler. Hava karardı mı insanlar koşa koşa evlerine giriyordu artık. Evler sığınak olmuştu bir süredir. Nasıl bir sığınaksa! Belki bedenlerini koruyabiliyordu ama ya ruhlarını? Dışarıdaki patlamaları duymamak imkânsızdı. Gerçi evlerin içleri de tam bir koruma sağlamıyordu. Geçen hafta arka mahallelerde bir kadın mutfakta yemek yaparken dışarıdan gelen mermiyle ağır yaralanmıştı; başına isabet etmiş. Kurşunları yüksek bir yerden rastgele sıkıyorlar, kime şans küsmüşse işte.”