Yalnız Orman

Değmeyin sonbahar düşmüş üstüme Kırılgan ağaçlardan bir ormanım Çamlar yakışmaz tenime Kuruyup solmak vardır kaderimde Kar keser kollarımı Sonrasını sorma, ayaz perçinler alınlarımı Eşelemeyin köklerimi, sulamayın Anılarım canlanır tutamam dillerini Sevgi bana değmez Değse de şaşırır kavaklarım Çünkü onlar çama âşıktır Dökülür yaprakları teni beyaza çekilir Çam bihaber yeşiline âşıktır Kuşlar öper yanaklarımı Sonra özüne döner çamı görünce Ormanın bir yanına kış binmiş diğerine sonbahar Ölüm karası değmiş elime Dokunduğum her yaprak yere düşer Yapraklarım toprağa sarılır Ben, yine yalnız kalırım