Umudun Kanatlarında

Zeytinburnu denince aklıma ilk gelen, mutlu çocukluğum olur her zaman. O zamanlar da toprak sokaklarımız vardı. Koştuğumuz zaman arkamızda bir toz bulutu oluşurdu. Ama bu toz bulutunda bile sevgi vardı, mutluluk vardı Çayırlarımız vardı, ailece piknik yaptığımız koyun keçi otlattığımız. Daha adı konmamış top sahalarımız vardı, lastik toplarımızla maç yaptığımız. Okullarımız vardı 70-80 kişilik sınıflarda omuz omuza okuduğumuz. Bazen sınıf savaşları yapardık. Birbirimizin kafasını kırardık ama kalplerimizi kırmazdık hiçbir zaman. Gün boyu misket oynardık sokakta, annelerimiz kulağımızdan tutup eve götürürdü. Teksas Tommiks kitaplarını ders kitaplarımızın arasına koyar gizlice okurduk. Bakırköy Sahilinde merdivenlerden denize girerdik beyaz donlarımızla. Islak ama mutlu olarak dönerdik evimize. Yolda annemize söyleyeceğimiz yalanı düşünürdük. Belki çok fakirdik, ama mutluluk zenginiydik hepimiz. Çocukluğumda ZEYTİNBURNU mutlu insanlar diyarıydı.