Sayha

Bir zamanlar içimdeki çocuğun penceresi hep bahara doğru açılırdı. O zamanlar dünya bu kadar soğuk değildi. Herkes birbirini sevgi ile karşılar, birbirlerinin mutluluklarından kendilerine pay çıkarırdı. Eşyaların salgın bir hastalığa dönüşmediği zamanlardı bu zamanlar. Bu zamanlarda karşıdaki insanın zenginliğine göre değişmezdi üslup. İnsanın zenginliği kalbinin aynasıydı. Tencerelerin içinde pişen yemekler çeşit çeşit değildi. Lakin sevgiyle pişirilen yemeklerin tadı bir başkaydı. Odaların dar ama huzurun arşıâlâya çıktığı yuvalarda büyüyordu çocuklar. Robotlaşmamışlardı o zamanlar. Ne yazık ki insan geçmişi düzeltemediği gibi geçmişe de dönemiyordu. Bunca acının vuku bulduğu dünyaya