Oğul

hoş geldin oğul! hüzünbaz yalnızlıklarımda, gönül kuşu tene konmuş; toprak da biz-im oğul da… hayalini kurduğum tırtıllı gecelerde; can verdin yeniden doğarak. sen kozanda çiçeğe dur! kanatlarından savrulan zamana inat; ipeksi hayat ilmeklerini örüyor, rüyası bitmeyen dallarda; zehre bal eyleyensin. . . . Sen dinmeyen kalp ağrımın oğul veren sancısısın.