Nanoist Divan

kendi cesedini taşır her ruh çiiplüğünde tarihin utanır kendinden serçenin boynuna inen giyotin kederleri kardeş olan ıssız bir ülkedir gözlerin unutulmuş bir güvercin kanadında kırık düşlerim yarın kendi yalnızlığınıa bir koro gibi yürüyeceğim meydanlarda parçalanan yüzümü güldüremezsin