Mütehayyil

Rüyalar nedense maviyi imliyor. “Mavi, maviydi gökyüzü...” Rüyalarda, geride bıraktıklarımızla yeniden doğuyor; ardımızda bıraktıklarımızla yeniden yaşıyoruz. Herkesin harcı değil karanlıktan maviyi devşirmek! Mavi rüyalarımın birinde bu sokakları görmüş olmalıyım. Yolun sonunda bir son var mıdır gerçekten? İlk defa gittiğim bir şehrin sokaklarında kayboluyorum. Kaybolmak hafızayla ilgili değil mi yoksa? Hafızamda hiçbir anısı, ânı, görüntüsü, melankolisi olmayan bir şehrin sokaklarında neden kayboluyorum öyleyse?