Melankolik

Benim hikâyemin bir benzeri yok Bu yüzden yazsam roman olur Dedikleri nitelikte Kaldırıp kadehi bir yudumda içtiğim, İçki kadar sert Herkese sırtımı dönüp yaşadığım Nankörlük kadar yıkık Tek başıma kaldığımda Duvarlarla konuştuğum kadar sıkıcı Gözyaşlarımı tutup Eve gelip ağladığım kadar acı Biri bir şey anlatırken Yine yalan söylüyor dediğim kadar güvensiz Artık beni anlasınlar dediğim kadar üzücü Güçlü durup kendi Dünyamda Sarsıldığım kadar yalnız İçtiğim antidepresanlara sığındığım kadar çaresiz Aynada kendime sen de suçlusun diyecek kadar haksız Hafızamdan gitmeyen onca sahne kadar bahtsız Benim hikâyemin elle tutulur bir yanı yok Bu yüzden kendim yazar kendim oynarım Benim hikâyemde mutlu bir son yok