Mahabharata Vana Parva 3.Kitap - 2.Cilt

*Altı duyu organı içinde en tehlikelisidir düşünmek. Ne kelimelerinde ne davranışlarında, düşüncelerinde ne de kalplerinde günaha meyil etmeyenler; bedenlerini oruçla zayıflatıp nefislerini köreltenlerden daha fazla maddenin esaretinden kurtulup inzivadaymış gibi bir yaşam sürerler. Kendi türünden olanlara karşı kalbinde hiçbir merhamet taşımayan kişi isterse bedenini kutsal yazılarda yazdığı gibi temizlesin, hiçbir günahından kurtulamaz. Öfkeli ve merhametsiz bir kalp, hırs bataklığında debelenirken her defasında biraz daha batar dünya denilen maddenin içine. Kibir ve gururdan kör olmuş, açgözlü bir akıl, kalbin en büyük düşmanıdır. Bil ki kolay değildir etrafımızı saran bu maddeden kurtulmak. Varlığını erdemlerle süsleyen, tüm hayatı boyunca hayır işleyip sevap kazanan, kalabalıklar içinde olsa dahi inzivadaymış gibi bir hayat sürer. Konuşması gerekenden daha fazla konuşmayan, gereksiz yere sesini duyurmayan da öyle. Böyle biri tüm günahlarından arınmış olarak göğün kapılarından geçer. Kabul, oruç tutmak, et ve kandan meydana gelen madde, bedeni zayıflatır ve hatta hükümsüz kılar; ancak bu tek başına yeterli değildir yaşam boyu işlediğin tüm günahlarından kurtulmaya. Ne yaptığını bilmeden, kirli bir kalple ibadet eden sadece acı çeker çünkü bilir asla günahlarından kurtulamayacağını… Bir insan duyu organlarının esaretinden kurtardığı aklını temizleyip onunla kalp evinin içine bakmayı başarırsa ne iyi ne de kötülükten ve bunların sonuçlarından etkilenmez. O, ruhu yeniden ait olana yaraşır şekilde parlayan kişi, en yüce olanın varlığını bilme haline erişir. Bu şekilde huzura ermiş ve temizlenmiş bir kalp, huzur içinde derin bir uykuya dalan ve çevresinde meydana gelen hiçbir şeyden etkilenemeyen biri gibidir. Kalbi saflık derecesine nail olmuş biri artık yaşamak için çok şeye ihtiyaç duymaz, kendinde tezahür eden yüce ruhun varlığı ile birleşir ve sabah akşam en yüce olanla hasbıhal eder. Görülemediği için bir şekli olmayan fakat tüm şekilleri kendi varlığında barındırdığı için tüm şekillerin kendisi olan yüce ruhu görür kalbindeki ışıkla. Ama bu mertebeye erişmek için, erdemin yolunu takip etmek için ve derin denizler kadar engin korku ve endişe denizini geçmek için insan açgözlülüğünü ve öfkesini yenmelidir…*