Leylihan

Her unuttum dediğimiz yeniden hatırlamakmış; Ve her bitti dediğimiz de yeniden başlamakmış aşk; Bilmem hangi saatindeyim zamanın dünden kalanıyla Eksiğim yarına kalanımsa yokluğun, Eksikliğini hep kaybederek farkına varırız çoğu şeyin, Belki de hataların ipleriyle tutunmaktı doğrular ya da Gerçeğin farkına varmayacak kadar anlamını yitirmişti Hayat, Aşkın da bir temeli var biri kader biri sen; ne sen Değişmeyendin ne kader, Bir de alışmak vardır sırada, yoksunluğunu bir bir tattığın Her şeye alışmak, alışabilmekti nefes almak, Kaç uğurlamayı bilir gönül, dilden dökülen hecelerle; Kaç gecenin tenhasında hasretin ağır prangalarına yakalanır Sensizlik; Ve ismi hep sükûnetle yaşar sevda; söylememen gereken Suretlere anılır hicran; Her soranın karşılığı kıtır kelamlarla yetinmekti aslında; Hem kendini avutmak hem de anlamayını geçiştirebilmekti Belki de amaç; Çok sonradan bir tebessüm de yerleşir surete her acıyı Tazelemekten her hatırayı canlandırmaktan her hayali her Ümidi günbegün yitirmekten. Ve yorulur kederin ah çekmekten yorulur nefesin hayat Vermekten yorulur gözlerin yaş olmaktan yorulur yüreğin Yalnız sevmekten, Çünkü kader var ya kader sana sevdirir başkasına yol verir Seni âşık ettirir hak etmeyene kısmet eder sana gamını Bırakır sefasını başkası çeker sana şans verir başkasının alın Yazısı yapar, Ve; hayat o kadar garip ki gün gelir ağladıklarına gülersin Gün gelir güldüklerine ağlarsın?