Kaderin Sanatı

Martın beşinci günü kışın izleri geçmemiş vaziyetteydi. Şehirde olaylar sürerken halk mecburi bir göçe maruz kalmış, bu nedenle nüfus hemen hemen yarıya inmişti. Silah sesleri can güvenliğini hiçe saymış, biçimsiz ritimlerle art arda devam ediyordu. Huzur zindanlara atılmış, özgürlükse kurşunlara dizilmişti. Bunca olay yaşanırken saniyelerin dakikalara, dakikaların saatlere tutkusu bitmek bilmeyen bir yol gibi devam ederken ''su gibi akan zaman'' deyimi de gerçekliğini kanıtlıyordu. Bu kırıntılar içerisinde hayat devam ediyor, gidenler unutuluyor, kalanlar anılıyordu. Hayatlarını zor da olsa yaşayanlar veya yaşıyormuş gibi hissedenler vardı. Ben de onlardandım. Savaş ne benim işimdi ne de bir çıkarımı içerirdi. Umurumda da değildi fakat savaş alevler gibi yanmayan yeri yakmadan sönmezdi; elbette bu durum masumları ve beni de etkileyecekti. ''Kaderin Sanatı'' adlı bu eserimle karışık hislerle övünen bir aşkı, yıkılan hayatları, telafisi olmayan hataları birleştirip bir kişiyi elde edebilmek için haddini aşarak verilen kayıpları, yaşanmış gerçeklerini sizlere sunuyorum.