İstifa

İstifa, tüm "yabancı"lara ithaf edilmiştir! Kendine, kültürüne, bugün yaşadığı yere, geride bıraktıklarına, bazen yatağındaki adama yabancı bir kadın: Maya Lale... Paris’te bir yalnızlık öyküsü... Dışlanmışlığın, tutunma çabalarının romanı. İstifa, arayış çabalarının sonuçsuz çırpınışlarıyla başlayıp, beklenmeyen son(lar)la okuyucuyu içine almaya, dışarı püskürtmeye; karnavala, cenazeye, Paris sokaklarına, yatak odalarına ve müziğe davetiye çıkartıyor. Yazar istifa dilekçesini bir roman olarak sunuyor okuyucuya, altındaki imza Malte Laudris Brigge’inkine benziyor. Dışlanmış, güçsüz ve yabancı bir kahramanın imzası bu. Doğulu mu batılı mı? Aşık mı? Aşk var mı? Peki ya yazı? Gerçeği, yazıyı, mutlak olanı, gerçeği ve kendini arayan bir kadının tüm "yabancı"lara söyleyecekleri olacaktır. Hayal dünyasında kaybolmak, bu kayboluş sırasında doğu-batı, delilik-normallik, gerçek-hayal karşıtlıklarını göstermek ve keşfetmek için söyledikleri dikkate alınmalı ya da romana bırakmalı okur kendini buradaki "aşk"ı da gözden kaçırmamalı belki... Her edebi eser bir masumiyeti kanıtlamak için yazılmıştır dersek, kitabı bitirdikten sonra sorulması muhtemel sorulardan biri de şu: Maya Lale gerçekten masum mu? (Arka Kapak)