Hünsa

İNSAN… İlk taşı kendine at! Bak bakalım, neren acıdı? İşte tam orası senin eksildiğin yer! Başkalarının eksiğinden sana ne senin hâlâ acıyan yerin varken? Hani bıraktığın ayak izin? Nerede? Ağırlığın var mı ki bırakacak izin olsun? Sor bunu kendine! Senden başkasına merhamet etmiyorsan bile kendine merhamet et! Sorgula kendini! Kendi iyiliğin için sorgula! Vicdanın var mı? Bize verme cevabını! Sessizce kendine söyle. İlerlemek zorunda olduğunu hissettiğin bir yolun var mı? Yoksa eğer hemen yolunu bul ve ilerle! Dininin, dilinin, ırkının, inancının, doğduğun ülkenin, çevrenin, ailenin, malının, seçimlerinin, tercihlerinin, işinin, mesleğinin ne olduğunun hiçbir önemi yok bizim için. Yönünün de, yolunun da hangi tarafa olduğu ne fark eder; yolunun sonu insanlığa çıkıyorsa eğer! Yası olan bir kadının yüzüne değil de eline baktığında, kaybın için sürekli başkalarını suçladığında, bir kedinin merhametini anlamayıp nankörlükle suçladığında, senin yüzünden kitapsız kalanları gördüğümde, kendinden başkasını düşünmediğini fark ettiğimde, seninle karşılaşanların bir başka canlıya karşı sahip oldukları güvenlerini kaybettiklerinde ben de sana olan güvenimi kaybettim.