Höyükte Bir Ulu Çınar

Ovanın ortasında bir tepeyim ben. Bir yüzüm karlı dağlara bakar, bir yüzüm göle. Etrafım bitek toprak, etrafım çay, dere... Sayısız Depremler yaşadım. Damlar göçtü, evler yıkıldı üstüme. Ama terk etmedi insanlar beni. Her seferinde yeniden yapılar yükseldi üzerimde. Evler, kale, han, hamam, okul, cami, minare... Yangınlar yaşadım sayısız. İslere, küllere belendim, santim santim yükseldim. Savaşlar oldu kanlı, talanlı. Her şey yandı, her şey yıkıldı. Toprağıma karıştı çığlıklarıyla kadınlar, çocuklar, nice kap kacaklar, dili çözülmedik nice taşlar... Her sabah güneş doğar, her akşam alır başını gider başka diyarlara. Çökerken karanlık her bir yamacımda göz göz ışıklar yanar, tan vaktine dek cingirdeşir yıldızlar. An gelir sert rüzgârlar eser, ortalık gıcılar. Gün gelir yağmur yağar, günü gelir kar... Bazen karşı dağların ardından ay yükselir gelir tepeme, şavkıyla yunar, arınırım. Önünden kanat kanat kazlar, turnalar geçer... Bunlarla avunurum. Bitek ovanın ortasında katman katman bir tepeyim ben. Yaşadığım onca acının eseriyim.