Heval 2

Bu satırları, seninle gerçekleştireceğimiz ama senin belki de hiçbir zaman hatırlayamayacağın buluşmadan hemen önceki günlerde kaleme alıyorum. Parmaklarım titreyerek kaleme alacağım bu satırları senin şahsında özgür yarınlara dair biricik umudumuz olan tüm çocuklara ithaf ediyorum. Düşlerimin gülistanından derlediğim bu bir deste gülü, bir gün Newrozlarda, belki serhildanlarda, belki de özgürlük halayında umudun goncası çocuklara dağıtman umuduyla… Bu satırları okuduğunda, belki özgür vatanda bir arada olup yanı başında gülümsüyor olacağım sana. Belki silah elde bir kayanın ardında siperde olacağım hâlâ. Belki de baharda boy verecek olan yeni kır çiçeklerine can suyu olmak üzere çoktan toprağa düşmüş bir beden. Ama illa ki her koşulda özgürlüğe dair umudun adı olanlardan olacağım. O gün geldiğinde bedenimle yanında olamazsam eğer, üzülme kır çiçeğim. Belki bir turnanın avazında, belki saçlarına konacak bir kelebeğin kanadında, belki de kirpiklerinde asılı kalan bir gözyaşı damlasında; yaşama dair izlerin olduğu her yerde sana gülümsüyor olacağım.