Hayat Dediğin İmbik

Ensemde kaderin sıcacık nefesini hissederek, o teslimiyetin vadisine inemedim. Acelem vardı; alnımı koyduğum gibi, kaldırdım seccadeden... Bütün benliğimle aşağı inemedim. İşim vardı, secdemi kısaltıp zaman kazandım. Secdeye kalbimi de sığdırmaya çalışmadım. Uykum vardı, secdemi sığ bırakıp uykumu derinleştirdim. İtirafımdır... Bencilliğimi de sırtıma alıp rükûlarda eritemedim. Bedenim eğilirken huzurunda, "Emir olunduğum gibi dosdoğru olmanın ağırlığını sırtıma almayı erteledim". Sırası değildi; hele dur; sonra da olurdu. En Sevgiliyi (sav.) bir gecede ihtiyarlatan emri üzerime alınmadım.