Hayat Bir Düşle Kırılır

Şehri öyle ezberlediler, kavşakları, çıkışları karıştırdılar, balkonu, penceresi saksı çiçekli evlere aşk satırları kırık hikâyeler yazdılar, peşlerine karanlık gölgeler düştü, korku içlerini delerken korkusuz durdular, yollar ağılarını alıyor, sırları yollarda kalıyordu. Belki sen de benimle konuşmazsın ben Aleviyim dediğinde Nil, Şehit Piyade Parkının sonbaharında çay içiyorlardı, rüzgâr soğuk esiyordu artık, dalların, kuşların sesi çığlığımsıydı, radyodaki sanat müziğinin Alinin ailesi beni çok seviyordu, gelinleri gözüyle bakıyorlardı, Alevi olduğumu öğrenince Yılbaşı haftasında Dinarlı sayfalarca uzayan bir şiirle gelmişti. Zamanın unutturamadığı aşkın, mutlu anıların, uzak bir ülkenin sokaklarındaki yılbaşı kutlamalarının, yalnız, sessiz bir odanın, kırılmış bir hayatın çığlığıydı her dize. Okudular, o uzun şiiri defterlerinin arka sayfalarına yazdılar, yazarken ezberlediler. Meral uzaklaştırma almış gitmiş, yılbaşında herkes bir adres bulmuştu. Nil kantinde soğuk bir sandalyede tek kanal televizyonun karşısında Alinin telefonunu, benim mezhebim aşk, ben aşkın kölesiyim, diyen Aliyi beklemişti. Reşide elinde biberon, sırtında pazen gecelik, gözlerinden uyku akarak duvar diplerini, boş masaları saat başı denetlemiş, her seferinde de, gız yatmadın mı daha? diye sormuştu.