Εγκαταλελειμμενη Περιουσια

Η παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας είναι ένα κοινό θέμα και σήμερα σχεδόν θεωρείται συνηθισμένο. Μετά την απονομή του δικαιώματος, με ατομική προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (στο εξής αναφερόμενο ως «ΕΔΑΔ»), η Τουρκία έχει καταστεί ως η κύρια χώρα όσον αφορά την αγωγή εναντίον της Κυβέρνησης. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των αγωγών αποτελεί η παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Οι πιο συχνές αγωγές μεταξύ εκείνων που αναφέρονται παραπάνω είναι η κατάσχεση χωρίς απαλλοτρίωση και οι αγωγές για μετατροπή δάσους. Δέκα χιλιάδες τίτλοι ιδιοκτησίας έχουν ακυρωθεί, χωρίς καμία αποζημίωση προς τους δικαιούχους από το 2004 λόγω της δήμευσης χωρίς απαλλοτρίωση. Η Τουρκία έχει αναγκαστεί να προβεί σε νέες ρυθμίσεις, ως αποτέλεσμα των αγωγών στο ΕΔΑΔ. Στα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας, με την παράδοση από τους Οθωμανούς, ενώ τα εδάφη είχαν απαλλοτριωθεί για να γίνουν δάσος, αρχής γενομένης από το 1945, δέκα χιλιάδες Τίτλοι Ιδιοκτησίας ακυρώθηκαν, χωρίς καμία αποζημίωση για το λόγο ότι θα ήταν «κανένας Τίτλος Ιδιοκτησίας για το δάσος». Και πάλι, ως αποτέλεσμα της απόφασης του ΕΔΑΔ κατά της Τουρκίας, το Εφετείο αναγκάστηκε να τροποποιήσει τη θέση του μέχρι το περασμένο έτος και την ενέργεια της έγκρισης αποζημίωσης σε εκείνους που η κυριότητα είχε ακυρωθεί λόγο ότι ξεκίνησε η μετατροπή σε δάσος. Ένας άλλος κανονισμός, μία από τις μεγαλύτερες παραβιάσεις ιδιοκτησίας που δεν έχει επιλυθεί στο προκείμενο, είναι η περίοδος 10 ετών που ορίζονται για να χαθεί το δικαίωμα που προβλέπεται στο Κτηματολόγιο, Νόμος Αρ. 3402. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η πιο σημαντική υποχρέωση ήταν η ενημέρωση του παρόντος Τίτλου Ιδιοκτησίας στο Κτηματολόγιο, αφού ακίνητα έχουν εγγραφεί στο όνομα ανθρώπων που δεν ήταν οι ιδιοκτήτες τους ή στο όνομα του Δημοσίου, χωρίς την ενημέρωση των Τίτλων Ιδιοκτησίας άνευ λόγου. Όπως υιοθετείται στο Δόγμα, αυτός ο Nόμος είναι ένας Nόμος εκκαθάρισης και απαριθμεί τους Τίτλους Ιδιοκτησίας που με αυτόν τον τρόπο εκκαθαρίστηκαν και ακυρώθηκαν. Υπάρχει μια μεγάλη απόσταση που πρέπει να ληφθεί υπόψη από τη χώρα μας για αυτό το σκοπό. Πολλές παραβιάσεις έγιναν χωρίς καμία συζήτηση, μέσα από τις προσθήκες τελευταίας στιγμής σε κανονισμούς νομοσχεδίων που έχουν ξεκινήσει να εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια. Ως μάλιστα, ένα άρθρο προστέθηκε στο Νόμο γνωστό ο Νόμος περί Οινοπνεύματος και όλες οι παράνομες απαλλοτριώσεις από το 1956 καταστήθηκαν νόμιμες και όλες οι αδιεκπεραίωτες κοινοποιήσεις θεωρούνται ότι έγιναν και ισχύουν. Οι Νόμοι εκκαθάρισης που ονομάζονται ως Εγκαταλελειμμένη Περιουσία και ο τρόπος εφαρμογής ήταν συγκλονιστικός ακόμη και για μένα, ένα Δικηγόρο που μάχεται ενάντια σε όλες αυτές τις παραβιάσεις και είδε σε κάθε περίπτωση όλους τους τύπους παραβιάσεων. Ιδιαίτερα στην περίπτωση των ακινήτων που ανήκουν σε μη - μουσουλμάνους, ο δικαιούχος της Εγκαταλελειμμένης Περιουσίας θεωρείται φυγάς και αγνοούμενος, ως αρχή και η απόδειξη αυτού του λάθους θεωρήθηκε ως η ευθύνη αυτών των ανθρώπων και των περιουσιών τους που κατασχέθηκαν κατά των οικουμενικών αρχών του δικαίου. Λαμβάνοντας υπόψη το θέμα περί Εγκαταλελειμμένης Περιουσίας, όλα τα κυβερνητικά ιδρύματα, το Εφετείο, το Ανώτατο Δικαστήριο και ακόμα και τα πανεπιστήμια τα οποία θα έπρεπε να ανοίξουν το δρόμο για το Νόμο και να κατευθυνθούν από τη νομοθεσία και την υλοποίηση, υιοθετούν έναν τύπο απάντησης «δεν είδα, δεν άκουσα και δεν ξέρω» και αυτό είναι αδιανόητο. Οι Νόμοι, τα διατάγματα και οι διοικητικές εφαρμογές δεν έλαβαν υπόψιν κανένα καθολικό πρότυπο του Νόμου όταν επρόκειτο για Εγκαταλελειμμένη Περιουσία. Οι περιουσίες ως επί το πλείστον μημουσουλμάνων, αλλά και ανθρώπων από διαφορετικές εθνικές καταγωγές και θρησκείες κατασχέθηκαν ανεξάρτητα από τους κανόνες του Νόμου. Επιπλέον, οι άνθρωποι και τα γεγονότα δεν παρατηρήθηκαν και αποφασίστηκαν χωριστά, ανάλογα με συλλογική κατανόηση. Οι άνθρωποι που ζούσαν σε ένα χωριό όπου υπήρχε ένας Αρμένιος, τότε όλοι έπαιρναν τον τίτλο του φυγά και όλες οι περιουσίες τους κατάσχονταν. Το θέμα αυτό αποτέλεσε τις βάσεις και το λόγο για μια σειρά από αποφάσεις του Εφετείου. Και πάλι, ιδιαίτερα στην Κωνσταντινούπολη, δέκα χιλιάδες τίτλοι ιδιοκτησίας ακυρώθηκαν χωρίς επιμελή μελέτη, ισχυριζόμενοι ότι ο δικαιούχος ήταν φυγάς και όχι, ότι ο παππούς του δικαιούχου ήταν φυγάς. Ενώ οι νόμοι για την Εγκαταλελειμμένη Περιουσία ήταν ήδη ενάντια στις βασικές αρχές του Δικαίου, τόσο το Εφετείου, το Υπουργείο Οικονομικών και η Γενική Διεύθυνση Ιδρυμάτων υλοποίησαν αυτή την έννοια κατά την ευρέως διεύρυνση της. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης (ημερομηνία υπογραφής στις 24 Ιουλίου 1923), έγινε σαφές ότι οι ιδιοκτησίες των ατόμων που εγκαταλείπουν τις περιουσίες τους, δεν μπορούσαν να κατασχεθούν. Αλλά ακόμη και αυτός ο πολύ απλός κανόνας δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί. Ως δικηγόρος, ο οποίος είναι μέρος αυτής της πράξης, για θέματα μείωσης του αριθμού των παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και τέλος σε αυτές τις παραβιάσεις μέσω νέων κανονισμών που έχουμε παρατηρήσει κυρίως από αποτελέσματα αποφάσεων του ΕΔΑΔ και των εκθέσεων προόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε απάντηση στις ανησυχίες μας σχετικά με την αντανάκλαση των γεγονότων στη Συρία στη χώρα μας, ένας θρησκευόμενος άνθρωπος ο οποίος ήταν ο επικεφαλής ενός παγκόσμιου γνωστού και σημαντικού θρησκευτικού ιδρύματος, έκανε την ακόλουθη τολμηρή δήλωση: "Δεν θα μπορούσε να συμβεί στην Τουρκία. Η Tουρκία είναι μια χώρα με κίνηση προς το δρόμο για να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.". Η διόρθωση για την παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας μέσα από τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ είναι αρκετά δαπανηρή για τη χώρα μας και εκτός αυτού, προδίδει την εμπιστοσύνη προς την Kυβέρνησή μας. Οι παραβιάσεις και των δύο, της Εγκαταλελειμμένης Περιουσίας και των Νόμων του Κτηματολογίου θα πρέπει να τερματιστεί χωρίς κανένα περιορισμό όσο το δυνατόν το συντομότερο. Αυτό θα αυξήσει τη φήμη μας και θα έχει και μικρότερο κόστος.