Enbiya Geçidi-Hıfzul Füsus

Hepimiz Âdem'in çocuklarıyız. En-insanın vârisleriyiz. İstisnasız hepimiz halifeyiz. Rabbinin nazarındaki öz-değerine. Yeniden nasıl inandırmalı düşkün-insanı? Bigâne insan koca bir nisyan. Ve fakat bir bakıştan bütün macerasını hatırlayan ünsiyet ehli âşina insan da. O insan... Bilip de bilmezlenen meçhul insan! Rabbinin peçesini açmakta acemi mahcup insan! Nefes-i Rahmanla memlu iken Rabbinden istirhamı unutan mahrum insan! Hafıza kartlarına itilmiş kakılmışlık kazınan malul insan! Meluh olduğunu. Merzuk olduğunu. Merhum olduğunu. Başını taştan taşa vurup hatırlamaya çalışan. Malum insan! Şimdi biraz arkana yaslan. Ey âyine-i mücellâda nihan insan! Kâinat camına bir sır çekip Aynanda bir dahi bakacağız sana. Sende kendini seyretmek isteyen. Sendeki sana. Hazırsan. Ustaların açtığı meydana diz vurarak. Kuralım aynaları bir dahi. Hayâl sahnımıza. Ben Adem diyeyim. Sen insan diyorum anla. İdris diyeyim Nuh diyeyim. Sen hep insanı anla. İnsan anılacak bir şey değilkenden beri insan...