El Mahkum

Üçgenin en dibinde, düşüncelerine zincir vuran ülkenin uysal çocuklarıydı onlar. Yokuşu çıkamayan mahallelerinde, unutulmuşluğun sembolü olarak demirleyeceklerdi zaman sarmalının en derinlerine. Son nefesinde özgürlüğe uçurulacaktı kafes bülbülü. Belki kendi mahpusluğunu habersiz yaşayan bir gardiyanın iki dudağının arasındaydı anlık mutluluk, yâr ya da çocuk özlemi, belki de ölüm. ağaç debdebeli kalabalıklarda yaşar yalnızlığı son güz aylarında katmerleşir hüzün ilk değildir sararan yapraklarla ayrılığı kararsız rüzgârlarla oynaşır her gün uğultular denizinde kaybolur bazen haykırır kimselere duyuramaz sesini bir vuslat akşamında durur zaman gururludur verirken son nefesini yalnızdır onurludur ağaç özgürlüğün abidesidir ölü bedeni