Dile Gelen Taş

Dün de, bugünkü gibi yavaş yavaş akşam olmuştu. Güneş, altın duvağını ovanın üstünden gene böyle ağır ağır çekip sıyırmış; ağaçlar, az evvel gün ortasının meltemleriyle çırpınan sanki onlar değilmiş gibi, uslanıp durulmuş; derin ve dilsiz düşüncelerine dalmışlardı. Yalnız, gururlarıyla halka tepeden bakan kimseler gibi, bu yeşillik ummânını yarıp yükselmiş kavaklarda bir ürperti vardı. Biraz da ıhlamurların, tersleri astarlanmış açıklı, koyulu yaprakları kımıldıyordu. Az evvel birbirlerini kovalarcasına başlarını alıp kaçan bulutlar ise, şimdi dayanılmaz bir zevk ümîdinin helecânı ile bekleşir olmuşlardı. Yazarın vefâtından sonra derlenen ilk eseri olmak özelliğine sahip bu kitap dini, tasavvufî aynı zamanda şâirâne bir lirizmle ifâde edilen mensur şiirlerden müteşekkildir