Çit; Özgürlüğünüz İçin Nereye Kadar Gidebilirsiniz?

Çit, üç kızın cesaret ve inanç dolu olağanüstü gerçek hikayesi; İngilizlerin Avustralya'nın gerçek sahiplerine yaptıklarının bir özeti... Çocuk yaştaki Molly, Gracie ve Daisy, 1931 yılında Avustralya Hükümeti'nin asimilasyon politikası gereği beyazlara hizmetkâr olarak yetiştirilmek üzere bir merkeze götürülür. Bu yarı melez Aborijin teyze çocukları gördükleri karşısında dehşete kapılır: kurtlu yemekler, asma kilitler, parmaklıklı pencereler, sert ve soğuk yataklar... Ailelerinden koparılarak getirildikleri Moore Nehri Yerli Yerleşimi'nden, en küçüğü sekiz yaşında olan Molly, Gracie ve Daisy dokuz hafta süren bir yolculukla, ülkeyi kuzeyden güneye bölen iki bin kilometrelik çit boyunca yalınayak yürüyerek ailelerine kavuşurlar... "Zeka ve cesaret dolu bir macera. Bu yolculuğa katılmak demek Avustralyalıların ruhundaki yaraları görmek demek." - Tony Stephens, Age "Kültürel kibir, acımasızlık ve cesaret üzerine capcanlı bir hikaye." - Ian McFarlane, Canberra Sunday Times "Bu kitabın tamamını okumaya yüreğiniz el vermeyebilir ama buna mecbursunuz." - Juliette Hughes, Eureka Street "Pilkington'un anlattığı, yapmacıklıktan ve süslü püslü ifadelerden uzak dokunaklı bir hikaye." - Debra Adelaide, Sydney Morning Herald ....... Bundan 200 yıl öncesine kadar Avustralya'da yerel halk doğanın kanunlarına göre yaşıyor, avlanarak karınlarını doyuruyor ve sakin bir yaşam sürüyordu. Ta ki bir İngiliz gemisi kıyılarına yaklaşana kadar... Yerel halk, önce derilerinin renginden dolayı bu insanları ruhani varlıklar sandı, fakat gerçekle yüzleşmeleri çok uzun sürmedi. Aborijinlerin hayatı hızla değişmeye başladı; huzur içinde geçen günler son buldu. Beyaz ırkın uyguladığı kuralların en küçük ihlali bile ölümle sonuçlanıyordu. Artık ne özgürce dolaşabiliyor ne de geleneklerini sürdürebiliyorlardı. Gerçek bir hikâye 1931 yılında hükümet yetkilileri ülkenin her yerinden melez çocukları toplayıp onları İngiliz kültürüne uygun hizmetçiler olarak yetiştirmek üzere bir araya getirmeye başladı. Özgürlüklerini kaybeden kızlar kaçmak istediklerinde de bir şekilde yakalanıp ağır cezalara çarptırılıyorlardı. Molly, Gracie ve Daisy isimli üç teyze kızı da ailelerinden koparılıp Moore Nehri Yerleşim Yeri'ne getirilenlerden... Fakat onların hikâyesi biraz farklı: Onlar, oradan gizlice kaçıp, iki bin kilometrelik çit boyunca dokuz hafta süren bir özgürlük yolculuğuna çıktılar ve ailelerine kavuşmayı başardılar. Dünya düzenini yeniden sorgulamanıza neden olacak bu hikâyeyle bizi buluşturan yazar Doris Pilkington ise Molly'nin kızı... Çit, Türkçede ilk kez 2003 yılında yayımlandı; kitap, aynı yayınevi tarafından 4 baskı yaptı. 2002 yılında Phillip Noyce tarafından filme uyarlandığında da çok sayıda övgüye layık bulundu. Çit hakkında yorumlar: "Zekâ ve cesaret dolu bir macera. Bu yolculuğa katılmak demek Avustralyalıların ruhundaki yaraları görmek demek." Tony Stephens, Age "Kültürel kibir, acımasızlık ve cesaret üzerine capcanlı bir hikâye." Ian McFarlane, Canberra Sunday Times "Bu kitabın tamamını okumaya yüreğiniz el vermeyebilir ama buna mecbursunuz." Juliette Hughes, Eureka Street "Pilkington'un anlattığı, yapmacıklıktan ve süslü püslü ifadelerden uzak dokunaklı bir hikâye." Debra Adelaide, Sydney Morning Herald "Bu sevginin önemi, merhamet, politika ve stratejilerin ötesindeki sıradan, gerçek insanlar üzerine bir öykü olmasında. Bu onları tanımak, isimlerini öğrenmek ve onların hikâyelerini anlatmakla ilgili. İşte bu tam da Doris Pilkington Garimara'nın aklındaki şey; annesinin hikâyesini herkese duyurmak." Susie Eisenhuth, Bulletin "Pek çok insan hâlâ bazı duyguları anlayabilmiş değil, örneğin bir insanın ailesinden koparıldığında yaşadığı sarsıntı gibi. İşte 1930'larda yaşanan böyle bir koparılış ve adaletsizlikti. Bu filmi izleyenler, kendileri tam olarak farkına varamasa da, salondan oldukça değişmiş olarak ayrılacaklar." Cathy Freeman, Courier-Mail "Üzgünüm Molly. Üzgünüm Daisy. Adaletsizlik ve sizin cesaretinizin ilham verdiği böylesi bir kitap ve filmin tanınması bu kadar uzun sürdüğü için sizden özür dilerim." Skye Yates, Daily Telegraph