Çiçek Katliamı

Selam! Ben Denye. Şu an yardıma ihtiyacım var. Hem de acilen. İnsanların bir kısmı dünyadan göç ettiğinden beri her şey bir tuhaf gidiyor. Ben o zamanlar henüz doğmamıştım ama büyük annem hep anlatırdı. Orasıyla burası aynı değilmiş. Şu anda, kadınlara eşit haklar sunmayan bir ülkedeyim. 18 yaşındayım, burslu bir üniversite öğrencisiyim. Her şey şimdiye kadar yolunda gidiyordu. Derslerim de oldukça iyiydi. Ama babam bizi terk ettiğinden beri annem zor zamanlar geçiriyor. Evimizin kirasını ödemekte zorluk çekiyor. Evimiz üniversiteye biraz uzak olduğundan dolayı ben yurtta kalıyorum. Kiracı kapıya dayanmış ve anneme bir teklif sunmuş. Kiracının oğlu ile evlenirsem artık kira parası ödemeyecekmiş annem. O 35 yaşında bir adam, bu bana hiç doğru gelmiyor. Ona bakınca da korkuyorum. İlk başlarda alışmakta zorluk çekmedim değil doğrusu. Bana karşı fazlasıyla şiddet kullandı. Ama haklıydı. Yanlışı yapan bendim. Sofrayı zamanında hazırlamayan bendim. Bulaşıkları yıkarken suyunu taşıran bendim. Tabağı kıran bendim. Suçlu olan bendim! Alıştım ama artık. Keşke hep öyle kalsaydı bile diyorum. Çünkü her şey daha da kötüye gitti. Kadın nüfusunu azaltmak için bir katliam başladı. En azından öyle dediler. Buna inanmıyorum bile! Aradıkları tek şey zevk. Bu artık yalnızca minik yaralarla sınırlı değil. Yaşamaya uğraşmalıyım. Çünkü daha ölemem, olmaz! Bu doğru değil! Artık yeter! Kadın olarak doğmak benim suçum değildi! Bunların yaşanması benim suçum değildi! Kurtulmam gerekiyor. Bana yardım etmen gerekiyor. Çünkü ben ölemem, daha değil...