Bozkır Çiçekleri

İşinde, bodrumdaki odasında, üzerinde yükselen bütün katların ağırlığını duyuyor, boğulacağını sanıyordu. Üst katlarda odası olmayacaktı hiçbir zaman. Hayri Bey emekliye ayrıldıktan sonra onun yerine geçebilirdi, o kadar. Belki de ömrü boyunca bodrum katından çıkamayacaktı. (...) Küçük insan olarak yakaladığı ve seve seve yetinebileceği küçük yaşama sevinçlerini, Hayri Bey gibiler kirletecek; üst derecedekiler de, aslında gereksindikleri, benimsemeye, hiç değilse varlığını duymaya can attıkları olağan duyarlılıkları ayrıcalıklarını küçümsemeyle pekiştirebildikleri için horlayacaklardı. Kimseler sevinmesine izin vermeyecekti. Bozkır Çiçeklerinde, yalnızlığı seçmediği halde umarsızca yalnız kalan kahramanlarıyla 70li yılların Ankarasını adımlıyor Selçuk Baran: Yolları bozkırın ortasında kesişen Seyfinin, Nurtenin ve Müfitin gözünden, yer yer umutlu, yer yer coşkulu ama çokça hüzünlü bir resim çiziyor. Selçuk Baran, Bozkır Çiçekleriyle 1979 Milliyet Yayınları Roman Yarışmasında mansiyon kazanmıştı.