Bir Madenci Öyküsü

DAĞLARIN DAĞLARIMA BENZER Emekçi, köylü-işçilerin bir türlü kentli ve huzurlu olamayış sancılarına tanık oldum çocukluğumda ve gençliğimde. Aslında Zonguldak, İhsaniye 60'larda, 70'lerde altın çağını yaşıyordu kömürün. Demek ki yer altının karıncaları yer üstünde hak ettikleri yaşam düzeyine ulaşamamışlardı. Muharrem Akman, İhsaniye'den komşum. Aile çevrelerimiz tanışık. Biz köyden kente iş için göçmüş ailelerin çocuklarıyız. Devrekli, köy kökenli bireyleriz. Şiir perçinledi tanışıklığımızı, dostluğumuzu çil yavrusu gibi dağıldığımız günlerde. Biz, özlem ötüşlü kuşlar gibiyiz. Torna-tesviye ustası, dünyayı sessiz ve bilinçli süzgecinden geçirerek şiirlerle yüreklere dökülen duru bir akıştır. O, ciddi görünümün maskelediği, doğal, içten, güzellikleri-sızıları sarıp sarmalayan bir kişilik. Toplumcu, çalışkan... Ozanımız, çoğunluğu serbest yapılı şiirlerinde, yiten güzelliklerin hüznünü dillendiriyor. Zonguldak karaelmas ortamı ve (üretime-kendine özgü imece kültüre dayalı) eski köy yaşamı ozanın şiirlerinde özlem yumağı olup düğümleniyor. O günleri yaratan çileli kök insanlar, anıtlaşıyor anlatılarda. Çileli yaşayış ardından yitişler, ozanı dert küpü yapıyor. O yaşamların çalışkan, dost insanlarının savruluşları uğultulu bir boşluk bırakmıştır gönülde, bir kısmı Almancı da olsa. Grizu, kömür için yiten canlar, meslek hastalıkları, mükellefiyet, hak edilmeyen davranışlar Muharrem Bey'den dize dize akar. O, ölümün üzerine giden, umut için direnen emekçilerin, eli nasırlı köylülerin ağıtlarını dillendirmiş çoğu şiirlerinde. Bir türlü mutluluğu yakalayamayışa, hak edilene kavuşamayışa tepki var sözcüklerde. Tabii gelecek güzel günlere inancı yitirmeden...