Ateşin Kalbi

Tane tane çiseliyor yağmur, esrik yalnızlığın bakışları arasında. İsyan gülüşlü güz mevsimi, tebdili şaşınca zaman, kilitlenir demir kapılar. Ormanın koyu karanlığına çekilir düşler. Paslı ranzalar, nemden çürümüş yataklar. Ve irinli duvarlar, soğuk koğuşlar. İçinde, inancı hakikate dönüştüren mürşitler. Uğultu büyütür dehlizleri. Diz boyu çığlık… Zindan mı karanlık, dünya mı? Düşler mi yaralı, ruhlar mı tedirgin? Nicedir cevapsızdır bu sorular. Sükut helâk etmiş yalnızlığı. Hüzün bir cellad rolünde, Pençesinde öğütüyor zamanı. Pusu atıyor yalnızlık, tuzaklar peş peşe. Çatınca gece vakti, boy veriyor düşlerin döl yatağında; Berfinler, nergisler, sümbüller… Boy boy çığlık çiçeği, şimşirler, güzelliğiyle erguvanlar, gün batımının nefesli vuruşunda. Bir süveydadır kalbimde dingin bir ırmakta yüzer. Akar üzerime yıldızlar, dağları ormanları, nehirleri andıran, patlıyor tomurcuklar yüreğimin sol köşesinde. Pencereye dayalı dirseğim. Seyrediyorum uzun uzun, avucumda sıkılı parmaklıklar. Kalbim kırlangıç telaşında. Buz kesilmiş paslı pervezeler, salkım saçaklar. Durmadan çoğalıyor, düşlerle gizliden sevişen göçebe yıldızlar. Üç-beş-on-yüz… öylesine şen sarmaş dolaş. Başlıyor dansları belki de isyandır en hasından. Yaklaşıyorlar hınzırca, üstüme üstüme geliyorlar. Ritme uyuyor damarımdaki kan, mecrasından çıkan ırmak gibi. Kapılırım firari duyguların tılsımına, daha öpüşmeden yıldızlar taneleri sızlar yağmurun. Dokundukça yüreğime taneleri alev yükseliyor usumdan. Bir düş tansığıdır. Durmaz, akar kapısını araladığım cennetsel düşler...