Ahşap İsim Treni

İnsan Silgisi bu unutulmuş insan yarası kıyı tuz uykusuna dalınca çamur rengi akşamüstü arz lehçesiyle konuşur yanlış harf bedenim bir gün ansızın silinir insan silgisinin başladığı yerde yalanlıyor zaman canlıyı marşını bilmediğim hayat çağırıyor zül korosuna pek süslü başlıklar atacağım bozguna uğrayan orta yaşıma özgürlük bildiğim sevişmeler mapushanesi çocuklarıma buz kütlesi miyim, eririm sözcüklerin ısısında keskide duygularımın yankısı bir ayrılığın on yıl ettiğini görmek yaşanmışlığın en lanet olanı solmuş gözbebeklerimde aynadan geçirdiğim dilsiz şarkılar anıların kardan adamı fotoğraflardan kalan eskime uzun sandığım ömür kelebek ömrü kadarmış oysa bakışlarıma örttüğü örtü yırtık sesimin çerçevesi kırık tutabilsem güzellikleri değmeden günahlara gövdem dört farklı ayna kırarak biri diğerini olur görünmez uçurtma