Afazî

Üstüme düşüşünde belli yabancı olduğu kışlık alışkanlıklarımı gömleğimden sökerken Yalnızlığın hüzün tutsak bir dilek gibi yürür önümden Dünya selaha uyanır duaya kalkar göğsüm Bakışlarıma inen kar siyah olmasın Su serpilmiş yaralarımı, bir bir silkeledim Ölüm Her yanım baharı bekler gibi iştiyakla kırık bir cep aynasının çizdiği resimlere bakarken Üzerine titrediğim duyguları Bavulumdan taşan korkuları toplarken göğe ağar yüreğim Kulaklarıma değen bu kar siyah olmasın