Adem'den Arta Kalan

Tanrıdan gebe toprak doğurdu Ademi bir ilkyaz şafağında ... Adem Toprağın ilk meyvesiydi onun müzekker güvencesiydi ... Telaşsız ellerine Ademi aldı Tanrı Adem gözlerini kapattı usulca ağzını açtı Tanrı ! Güneş öpecek sandı... Adem geçerken üç dudağın arasından budunlara ayrıldı ... Ademden arta kalandım ben... Ben göçerken Tanrının midesine o sevişiyordu Meryem'le Süzülürken aşağılara doğru Milyarlarca tohum gördüm uçsuz bucaksız bu dehlizde Ve ulaştığımda o kutsal avluya Karıştım tohumların arasına sabırsızdı her tohum varmak içino mümbit toprağa... Davudi bir avazdan önce kamaştı gözler ilkin, işitildi iniltisi Meryem'in Ve o hengame içinde üzerinden dikenli tellerin sıçradım onun yurduna