22; Karanlığın İçinde Rengarenk Bir Ruh

Sonu belli olmayan hikayemin en başındayım. Bedenim her dokunuşa açık, ruhum her duyguya aç. Yaşamak istiyorum. Zayıf değil, güçlü olmak istiyorum. Geleceğime doğru var gücümle koşmalıyım. Hayat suyuna ağzımı dayayıp oluk oluk içmek benim de hakkım. Burada bekleyemem, zamanım yok. Aranıza karışmalıyım. Ne var ki sırtımda bir yükle doğdum ben. Ellerim boş ama sırtımda tonlarca yük taşıyorum. Arzularım omuzlarımdan akarken her adımda biraz daha ağırlaşıyorum. Hiç kavuşamadan terkedilişi yaşıyorum. Odamın camından baktığım her gün puslu ve karanlık, bir sonraki güne uyanmak için perdemi çekip yatağıma kıvrılıyorum. Ben her birimizin bir gök kuşağına sahip olduğuna inanıyorum. Şanslı olanlarımızın gökkuşağı hemen yanlarında bitiverir küçük bir yaz yağmuru sonrası, bütün eşsizliği ve uçuculuğu ile. Bazılarımız da kara kışın bitmesini beklemek zorundayızdır, bu kez ardından renklerimize kavuşmak için güneşe yaklaşmamız gerekir. Siz renklerinizi bulabildiniz mi? Yoksa benim gibi siyah beyaz bir renkle mi görüyor ruhunuz? Eğer şanslı taraftaysanız bunun kıymetini bilin ve her yeni güne içinizden geldiği gibi yaşayabildiğinizi hatırlayarak başlayın. Bunun değerini bilemezsiniz. Yüklerinizden sıyrılıp ulaşmaya çalıştığınız bir gökkuşağınız oldu mu hiç? Güneşin yakıcı sıcağını hissettiniz mi? Yandınız mı? Soğuyacak kadar güç bulabildiniz mi? Ben umut etmeyi seçtim. Bulutların bir gün dağılacağını biliyorum. Yüküm kuş tüyü kadar hafifleyecek, ben de sizin gibi özgür olacağım. Ruhumun esareti bitecek biliyorum. Bakir ruhumla hayatla sevişeceğim günü bekliyorum.